«Χαίρε!»…

Το «moto» των ημερών είναι η μετάβαση στην «κανονικότητα».

Αλλά είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε τι είναι κανονικότητα;

Ως «κανονικότητα» (μάλλον) εννοούμε τον ρυθμό ζωής τον οποίο φτιάξαμε τα τελευταία χρόνια και που όταν τον χάνουμε δυσφορούμε. Έναν ρυθμό που συνοδεύεται από ανάλογες στάσεις, νοοτροπίες, προτεραιότητες.

Ο άνθρωπος σπάνια αλλάζει δημιουργώντας ο ίδιος το κίνητρό του. Πρέπει να προκύψει ερέθισμα ενοχλητικό, έως και οδυνηρό.

Και -υπό αυτές τις συνθήκες- συζητώντας για ένα μέλλον αβέβαιο, «ανατέλλει» η εξαιρετική στιγμή κατά την οποία το παρόν, το οποίο πριν προσπερνούσαμε, ζητάει τα δικαιώματά του.

Πρώτης τάξεως ευκαιρία για προσωπικές «επαναστάσεις».

Να αντιμετωπίσουμε «Ανεμόμυλους». Να αναζητήσουμε «κόσμους» αληθινούς.

Και όταν μετρήσουμε πάνω από «δυο», να αναρωτηθούμε:

«Τελικά ποιος από τους δύο κόσμους είναι αλήθεια;»

Ο πρώιμος κόσμος ενός… «Δον Κιχώτη» που βρίσκει εύκολα τις αυτονόητες αλήθειες γιατί πολύ απλά δεν έχει αλλοτριωθεί ή ο κόσμος των «άλλων» που κατανοεί απολύτως την επιφανειακή πραγματικότητα αλλά είναι αδύνατο φτάσει στη βαθύτερη ουσία, αφού ο «δρόμος» κόβεται από ένα πλήθος συμβιβασμών και υποχωρήσεων που νοθεύουν την αναζήτηση;

Γιατί πολεμάμε όλους αυτούς τους «Ανεμόμυλους»;

Είναι χτισμένοι μόνο στο μυαλό μας; 
Άραγε, όπως τους χτίσαμε μπορούμε και να τους γκρεμίσουμε; 

Αναμφισβήτητα, είναι μια εμπειρία που επιβραβεύεται. Το να ελέγξει δηλαδή κανείς τι ακριβώς αναστατώνει το μυαλό του και τι την ψυχή του.

«Χαίρε!», ήταν μια λέξη που επαναλάμβανε ο Θερβάντες στην ιστορία του Δον Κιχώτη. 

Κλείνω με την ίδια. Γιατί αυτός πρέπει νομίζω να είναι ο προορισμός μας.

Η χαρά.

Underrated…

Το να συλλέγει κανείς αντικείμενα της επιλογής του εκτός από το ότι πολλές φορές αποτελεί μια διέξοδο από την καθημερινότητα αφού απαιτεί αφοσίωση, θα μπορούσε -ανάλογα με την περίσταση- να προσφέρει κι ένα σωρό άλλα συναισθήματα ή ακόμη και σκέψεις...

Πίσω από κάθε σειρά οποιασδήποτε συλλογής, λοιπόν, κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος, ένας επιπλέον «αόρατος» στα μάτια των πολλών κόσμος που οδηγεί τον κάτοχό της σε μονοπάτια νοερά δικά του, τον βοηθά να δραπετεύει μέσω αυτών κι ενίοτε εξάπτει τις αισθήσεις και τη φαντασία του.

Με αφορμή τη συζήτηση για τη σειρά «The Last Dance» (Netflix) και το “σύμπαν” γύρω από τον Michael Jordan, ξεθάψαμε τις χαμένες «Ατλαντίδες» των album της Panini.

Εκείνων δηλαδή των συλλεκτικών πλέον εκδόσεων (καρτών & αυτοκόλλητων) που κρατούσαν «συντροφιά» στα παιδικά-μαθητικά μας χρόνια που μας έδιναν τις αφορμές να μιλάμε για «πρόσωπα και καταστάσεις», χωρίς internet.

NΒΑ- Panini λοιπόν, σεζόν 1999. Σ’ αυτόν τον «μικρόκοσμο», «πρωταγωνιστούσε» η underrated ομάδα των «big 3» των Houston Rockets που έγινε και η μετέπειτα «αγαπημένη» στο NBA live 1999 (για όσους ήταν «μυημένοι»…).

Ηakeem Olajuwon, Charles Barkley και (ναι)… Scottie Pippen!

Έβαζες και: Brent Price στο «1» (ή Matt Maloney), Cuttino Mobley στο «2», ρεζέρβες: Eddie Johnson, Μatt Bullard και χάραζες πορεία προς τον gaming «θρίαμβο». 

Δηλαδή, στο gaming μόνο… γιατί στην πραγματικότητα αυτή η «βαριά» και με «εσωτερικά προβλήματα» ομάδα δεν πέρασε ούτε τον πρώτο γύρο των playoffs εκείνης της εποχής (αποκλεισμός από τους Lakers, πρωταθλητές οι San Antonio Spurs).

Έγινε όμως αγαπημένη… σε αναμνήσεις και συλλογές.

Και τώρα το ερώτημα… (κοινωνιολογικό-ψυχολογικό)

Γιατί μας ελκύει να «ψαχνόμαστε» & να υποστηρίζουμε underrated ομάδες ή σύνολα, από το είμαστε με το μέρος του πρώτου ή του πιο δυνατού;

Ερευνητές λένε ότι η ταύτιση με την «επιτυχημένη ομάδα» ξεκινά όταν απειλείται η εικόνα μας ως άτομα, όταν επιζητούμε τον εύκολο δρόμο για άμεση καταξίωση ή αναγνώριση.

Και τότε γιατί με τον αδύναμο; Αυτόν που προσπαθεί αλλά είναι «αφύσικο» να κατακτήσει την επιτυχία; (βλ. Rockets εκείνης της εποχής)

Ο Freud ανέπτυξε την έννοια του «αφύσικου» σε σχετική μελέτη του, ορίζοντάς το ως «κάτι» που είναι ταυτόχρονα «οικείο και ξένο»… Ως «άβολα περίεργο».

Κάτι δηλαδή, που μας ελκύει αλλά και μας απωθεί, ταυτοχρόνως.

Αυτή η εσωτερική «ταλάντευση», η προσπάθεια για το «ακατόρθωτο» και εν τέλει, η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ (αν αυτή έρθει) ως αποτέλεσμα ή «έκπληξη», είναι αυτό που τελικά, γεμίζει το «είναι σου» και… "χτίζει" τις μνήμες σου.

Και ναι, κάπως έτσι, τάσσεσαι, αφύσικα, «υπέρ του αδυνάτου».

Last… but true!

Μια φορά και έναν καιρό, (ας είναι) ο άνθρωπος!

Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν ένα μικρό παιδάκι....

Του ζητήθηκε από την δασκάλα του να γράψει μια έκθεση με τίτλο:

«Τι να ζητήσω απ' τον Θεό».

... «Θεέ μου...απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω  πάρα πολύ.

Θέλω να με κάνεις  αρχικά, τηλεόραση και μετά… κινητό!

Α) Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης

που είναι στο σπίτι μου.

Να έχω το δικό μου χώρο.

Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.

Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.

Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής

…και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.

Θέλω επίσης, να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση, όταν δεν λειτουργεί...

Β) Έπειτα, κάνε με κινητό.

Να δέχομαι όλη μέρα χάδια χεριών

Σε κάθε ήχο μου, να προκαλώ ενδιαφέρον.

Να συγκεντρώνω «καρδιές» και «βλέμματα».

Να παίζουν, να μου μιλάνε, να ασχολούνται μαζί μου…

Η ΜΟΝΑΞΙΑ είναι μια συνάρτηση συναισθηματικής ανάγκης και «αντικατοπτρίζει» την απουσία της ΣΥΝΔΕΣΗΣ και όχι -απαραίτητα- την απουσία των ανθρώπων…

Μιλώντας λοιπόν για «περιορισμούς» αυτές  τις μέρες, «προτάξτε» το αυτονόητο:

«ΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ»

με το κουμπί… για τον άνθρωπο

(όχι το αντίστροφο!)

Χάσαμε την μπάλα; Όχι, εδώ είναι…

Ίσως τα πράγματα πλέον να έχουν αλλάξει, ίσως τα δικά μας βιώματα να είναι διαφορετικά από αυτά άλλων, αλλά θεωρώ ότι αν κάποιος είναι πάνω από 35 ετών, θα καταλάβει...

Πολλές φορές ήθελες να παίξεις και δεν είχες μπάλα. Εκεί φαινόταν η δημιουργικότητα και η φαντασία σου.

Δεν θα έμπαινες στο google... 

Ναι! Ήξερες το κόλπο με τα πατημένα κουτάκια απο αναψυκτικά. 

Πατημένα με τέτοιο τρόπο, που ούτε ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο δεν θα σκεφτόταν, για να μπορεί να βάζει τα κατάλληλα φάλτσα για γκολ. 

Το κουτάκι ή τενεκεδάκι δεν έπρεπε να είναι πολύ πατημένο και το μυστικό ήταν ότι αν του άφηνες τη μία πλευρά λίγο πιο απάτητη, σηκωνόταν με "μύτο" στον αέρα! 

Σουτ βολίδα! Και ας έσκαγε σε καλάμι ποδιού συμμαθητή σου. Πόνος καθόλου. Είτε γιάτι δεν "πείραζε", είτε γιατί ήταν το τελευταίο που τον ένοιαζε και εκείνον... 

Όταν μάλιστα έβρισκε δοκάρι, (που συνήθως αυτό ήταν ένας σχολικός κάδος σκουπιδιών), το "ντιννν" ήταν τόσο ηδονικό, που σε έκανε για μέρες να σκέφτεσαι τι έκανες και τι...έχασες. 

Πρακτικό! Γιατί μετά το πετούσες μέσα στον κάδο "δοκάρι" γιατί έπρεπε να ανέβεις στην τάξη. Ήξερες ομώς ότι εκεί θα ήταν και για το β' ημίχρονο. 

Ωστόσο, όσο έπαιζες μαζί του, πάντα θα βρισκόταν κάποιος αρκετά άμπαλος που θα το πατούσε εντελώς και από τρισδιάστο αντικείμενο θα γινόταν κάτι σαν το πακ του χόκεϊ επι πάγου. 

Ταυτόχρονα με την μετατροπή της "μπάλας" σε πακ, το παιχνίδι από ποδόσφαιρο γινόταν κλωτσοπατινάδα, αλλά δεν είχε τόση σημασία. Το γκολ πανηγυριζόταν και πάλι σαν να ήταν τελικός "ΤσαμπιονσΛί"... 

Παράνομο. Έξυπνο. Έναλλακτικό. "Σατανικό". 

Σημάδεψε ηλικίες δημοτικού, καθημερινές, από το πρώτο πρωινό κουδούνι (γιατί τότε το αγόραζες απο το κυλικείο ως αναψυκτικό, έχοντας πιεί το περιεχόμενό του), μέχρι το μεσημέρι, στο σχόλασμα. 

Τα απογεύματα ή τα ΣΚ το ξέχναγες. Διότι ήσουν κάπως... πιο τυχερός, μακριά από τους περιορισμούς και τις σχολικές απαγορεύσεις.

Και έπαιζες στη γειτονιά σου με αυτο:

... Εφικτή "πολυτέλεια". 

Το άλλο όμως... 

Σχέδιο και Κατάκτηση.

Δεν σημάδεψε τα πόδια μας. 

Σημάδεψε το μυαλό μας.

Rip