Η «κατανάλωση» μουσικής έχει γίνει εύκολη και δωρεάν.
Είναι όμως πιο συναισθηματικό και συνάμα ρομαντικό να κρατάς σήμερα στα χέρια σου ένα φυσικό προϊόν, ένα χειροπιαστό αντικείμενο - ένα cd, έναν δίσκο ή μια κασέτα
Ναι, υπάρχουν ακόμα άτομα, στην ψηφιακή εποχή του «σήμερα», που «επιμένουν» να αγοράζουν CDs ή/και Βινύλια.
Το άγγιγμα του εξωφύλλου, η μυρωδιά, η προσπάθεια να αποκτήσεις το «αντικείμενο του πόθου σου», η διείσδυση στο περιεχόμενό του και τέλος, η «κριτική» που θα το κατατάξει ψηλά ή χαμηλά στη δισκοθήκη σου, είναι μια «ιεροτελεστία».
Μια εμπειρία εξερεύνησης. Οι διαδρομές άγνωστες. Τα μουσικά κομμάτια στο οπισθόφυλλο παρουσιάζονταν (τότε) με χρονική διάρκεια. Ήξερες ότι αυτά τα λεπτά, είσαι εκεί, με ψυχή, μυαλό και αισθήσεις «τεντωμένες».
Νωρίτερα, είχες περάσει ώρες στα δισκοπωλεία της «εποχής» για να βρεις το νέο, το ξεχωριστό.
Τα «καλά κομμάτια» διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και φυσικά, αναζητούνταν…
Στα δισκοπωλεία έκανες παρέες. Έβρισκες ανθρώπους, που άκουγαν ίδια μουσική για να σου «προτείνουν», να σου «δείξουν», να μοιραστούν εμπειρίες γι' αυτό που αγαπούσες.
Για εμένα -και για πολλούς άλλους υποθέτω- οι δίσκοι όπως και τα βιβλία και τα περιοδικά, «χάνονται» στις ψηφιακές τους εκδόσεις.
Λένε ότι αν κάτι δεν το αγγίξεις, δύσκολα το αγαπάς, δύσκολα θα κερδίσει την προσοχή σου.
Και μπορεί η συλλογή με τα δεκάδες CDs σου να είναι εκεί, στη γωνία, σκονισμένη,
…αλλά πάντα θα είναι ένας μικρός θησαυρός εικόνων και ακουσμάτων που περιμένει να τον ξανα-ανακαλύψεις!
...για να σου δώσει «αυτό» που πολλοί δεν βρίσκουν στα… «κενά», στα «δύσκολα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου