Μια φορά και έναν καιρό, (ας είναι) ο άνθρωπος!

Μια φορά κι έναν καιρό... ήταν ένα μικρό παιδάκι....

Του ζητήθηκε από την δασκάλα του να γράψει μια έκθεση με τίτλο:

«Τι να ζητήσω απ' τον Θεό».

... «Θεέ μου...απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω  πάρα πολύ.

Θέλω να με κάνεις  αρχικά, τηλεόραση και μετά… κινητό!

Α) Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης

που είναι στο σπίτι μου.

Να έχω το δικό μου χώρο.

Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.

Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.

Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής

…και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.

Θέλω επίσης, να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση, όταν δεν λειτουργεί...

Β) Έπειτα, κάνε με κινητό.

Να δέχομαι όλη μέρα χάδια χεριών

Σε κάθε ήχο μου, να προκαλώ ενδιαφέρον.

Να συγκεντρώνω «καρδιές» και «βλέμματα».

Να παίζουν, να μου μιλάνε, να ασχολούνται μαζί μου…

Η ΜΟΝΑΞΙΑ είναι μια συνάρτηση συναισθηματικής ανάγκης και «αντικατοπτρίζει» την απουσία της ΣΥΝΔΕΣΗΣ και όχι -απαραίτητα- την απουσία των ανθρώπων…

Μιλώντας λοιπόν για «περιορισμούς» αυτές  τις μέρες, «προτάξτε» το αυτονόητο:

«ΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ»

με το κουμπί… για τον άνθρωπο

(όχι το αντίστροφο!)