Μια που,
απ΄ότι ακούμε από τους ειδικούς, επίκειται ελπιδοφόρος… εμβολιασμός κατά του ιού, δεν θα ήταν άσκοπο να δούμε
πως διεξήχθη ο
αντίστοιχος εμβολιασμός κατά της «Ευλογιάς» (επιστ. Variola minor), το 1923
στην Ελλάδα.
Ευτράπελα και νοοτροπίες που δεν έχει εξαλείψει ο χρόνος.
«...από την υποδοχήν
που λαμβάνει ο εμβολιαστής εις τα διάφορα σπίτια και γραφεία, όπου εισέρχεται
πλέον "εν ονόματι του Νόμου", όπως και ο δικαστικός κλητήρ, καθώς η ευλογιά έχει καταντήσει ενδημική εις την Ελλάδα.
Η υποδοχή του αντιπροσώπου αυτού του υγειονομικού Νόμου δεν
είνε από τας εγκαρδιωτέρας. Αντί να τον δεχθούν με ανοικτάς αγκάλας, ως
θεόπεμπτον σωτήρα, φέροντα δωρεάν την σωτηρίαν από το φρικτότερον διά τα
παραμορφωτικά του αποτελέσματα νόσημα, να του προσφέρουν καφέ και γλυκό και να
τον καθίσουν εις την πλέον τιμητικήν θέσιν του καναπέ, ο δυστυχής άνθρωπος
συναντά εμπρός του κατεβασμένα μούτρα, προφάσεις, αντιρρήσεις, σχετλιασμούς και
βλέπει σκιάς να γλυστρούν εις τους διαδρόμους, διά να κρυφθούν εις τα άδυτα των
αδύτων, ως να φεύγουν την οργήν του Κυρίου...
-"Καλέ, τι
κατάστασις είνε αυτή; Να μπαίνουν έτσι μέσα στα σπίτια των ανθρώπων! Που
ακούστηκε!..."
Ο δυστυχισμένος
εμβολιαστής προσπαθεί να πείση με τον ευγενέστερον τρόπον την μόνην
εναπομένουσαν εμπρός του γηραιάν κυρίαν –όλους τους άλλους, αρσενικούς και
θηλυκούς, άνοιξεν η γή και τους κατέπιεν –ότι ο εμβολιασμός είνε, επί τέλους,
μία αθώα μικρά εγχείρησις, η οποία μας σώζει από τρομερούς κινδύνους.
-Το ξέρω γιατρέ μου! Αλλά είμαι μπολιασμένη βλέπεις. Τις προάλλες ακόμη μας
μπόλιασε όλους ο ανεψιός μας ο γιατρός. Ο κ. Τάκης! Θα τον γνωρίζεις βέβαια
γιατρέ μου... Κάθε μέρα θα μπολιαζώμαστε πειά;
-Τέλος πάντων, κυρία μου, αν μπολιασθήκατε τώρα τελευταία και σας έπιασε, δεν
υπάρχει λόγος να σας ξαναμπολιάσω. Πρέπει να σας επιθεωρήσω όμως. Έχω ευθύνη
βλέπετε...
-Καλέ, δε βαρυέσαι, γιατρέ μου! Αφού σου το λέω, δεν με πιστεύεις, παιδί μου;
Τι κακό είνε πάλι τούτο;
--Κάντε μου τη
χάρη, κυρία μου, να σηκώσετε, επί τέλους, το μανίκι σας να ιδώ. Έχω να πάω και
αλλού...
-Ευχαρίστως, γιατρέ μου. Αλλά δεν είμαι και πλυμένη βλέπεις. Που να τώξερα πως
θάρθης; Δεν γίνεται να ξαναπεράσης αύριο. Και αύριο ημέρα του Θεού είνε...
-Το καταλαβαίνω, κυρία μου. Και αύριο ημέρα είνε. Αλλά την έχω πάθει, βλέπετε.
Όπου ξαναπήγα "αύριο" η οικογένεια έλειπε στην εξοχή . Ελάτε, κυρία μου, ελάτε
να μη χασομερούμε! Μη με αναγκάζετε να φωνάξω τον χωροφύλακα.
Επί τέλους, υπό την απειλήν του Νόμου, τα μανίκια σηκώνονται και ο εμβολιαστής
αναζητεί παντού τα ίχνη των εκατό "αναδαμαλισμών", περί των οποίων του ωμίλησεν η
σεβαστή κυρία. Από τους εκατό "αναδαμαλισμούς" δεν ευρίσκονται τα ίχνη ούτε ενός.
Και η σεβαστή κυρία, εις τα εξηνταπέντε της χρόνια, εμβολιάζεται διά πρώτην φοράν
εις την ζωήν της.
-Ας έλθουν τώρα και οι άλλοι να μπολιασθούν.
-Πολυξένη, Ελένη, Τερψιχόρη, Νίκο, ελάτε, παιδιά μου, να μπολιασθήτε! Ο
γιατρός περιμένει...
Καμμιά απόκρισις!
Νεκρική σιγή καλύπτει τον όλβιον οίκον. Ο εμβολιαστής αποφασίζει, συνοδευόμενος
από τον χωροφύλακα, να ενεργήση κατ΄οίκον έρευναν. Ψυχή πουθενά.
Επί τέλους, φθάνει και εις το γνωστόν διαμέρισμα, όπου και οι βασιλείς
μεταβαίνουν μόνοι των, και εκβιάζει την θύραν. Η Πολυξένμη, η Ελένη, η
Τερψιχόρη και ο Νίκος ευρίσκονται όλοι εκεί μέσα, παρατείνοντες την παθητικήν
άμυναν μέχρις εσχάτων...
Ο εμβολιαστής σταυροκοπείται, μολονότι ευρίσκεται εις τόσον ακατάλληλον μέρος!
-Μα, Χριστιανοί μου, φωνάζει, ούτε στο παιδομάζωμα επί Τουρκίας, δεν γινότανε
αυτό το κακό στα σπίτια των ραγιάδων!
Η γηραιά κυρία δικαιολογείται.
-Δεν σου λέω... Έχεις δίκηο γιατρέ μου. Άμα μπολιασθούνε όμως όλοι οι άλλοι,
δεν έχουμε ανάγκη κ΄εμείς. Αυτό είνε βλέπεις...
Το συμπέρασμα είνε ότι, ύστερα από τα βάσανα του Αθηναίου εμβολιαστού που έχω
αντικρύσει, δεν ήθελα να είμαι "ούτε ψύλλος στον κόρφο του". Δεν αποκρύπτω όμως
ότι ζηλεύω αντιθέτως την δημοτικότητα που έχει αποκτήσει εις τον τόπον αυτόν η
χαριτόβρυτος... Κυρία Ευλογιά!».
(ΕΣΤΙΑ, 1923, Παύλος Νιρβάνας)
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, FB: Σιταράς Θωμάς, αναδημοσίευση: protothema.gr
Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις... είναι εντελώς συμπτωματική.
